ยิวกับคริสเตียนเชื่อต่างกันอย่างไร

โดย ดร.ศิลป์ชัย  เชาว์เจริญรัตน์

มีคำถามมาว่า “เนื่องจากเวลานี้คริสตจักรที่ผมอยู่เน้นเรื่องยิวมาก  จึงขอเรียนถามอาจารย์ครับว่า  ยิวกับคริสเตียนมีความเชื่อเหมือนกันหรือต่างกันอย่างไร?”

ตอบ:    แท้จริงแล้วความเชื่อของชาวยิวหรือที่เรียกว่าศาสนายิว ก็คือต้นกำเนิดหรือรากฐานของความเชื่อคริสเตียน  แต่มีจุดแยกจากกันที่องค์พระเยซูคริสต์

ในแง่ของผู้ก่อตั้ง  ศาสนายิวถือว่าโมเสส    ในขณะที่คริสเตียนถือว่า ศูนย์กลางอยู่ที่พระเยซูคริสต์

ในแง่ของพระคัมภีร์  

ยิวเรียกคัมภีร์ของตนว่า “ตานัค” (Tanak) แบ่งออกเป็น 3 ภาค คือ   โทราห์ หรือเบญจบรรณ (ซึ่งเชื่อว่าโมเสสเป็นผู้เขียน)  หนังสือผู้พยากรณ์   และหนังสือบทกลอน (สดุดี ฯลฯ)

นอกจากนี้ยังมีคัมภีร์อีกเล่มหนึ่งซึ่งเป็นบทอธิบายเพิ่มเติมจากของเดิม  เรียกว่า “คัมภีร์ทัลมุด”    ทัลมุดเป็นบทอธิบายเพิ่มเติมจากของเดิม แล้วรวบรวมไว้เป็นเล่มเราอาจเรียกว่าอรรถกถา ซึ่งใช้ควบคู่กับของเดิมที่มีอยู่ เรียกว่า “ทัลมุด” (Talmud) เขียนเป็นภาษาอารามาอิค และบางส่วนเขียนเป็นภาษาฮิบรู แบ่งออกเป็น 2 ตอน คือ   1. มิชนาห์ (Mishnah) เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับกฎหมายบ้านเมืองและกฎหมายที่เกี่ยวกับสังคม รวมไปถึงกฎหมายครอบครัว และแบบแห่งพิธีกรรม คัมภีร์นี้เขียนเป็นภาษาฮิบรู     2. เจมารา (Gemara) เป็นส่วนที่อธิบายมิชนาห์ และโตราห์ มีเนื้อหาเกี่ยวกับวิถีชีวิตของพวกยิวและเป็นตำราเรียนกฎหมายของนักศึกษา โดยเฉพาะคัมภีร์นี้เขียนด้วยภาษาอารามาอิค

สรุปก็คือคัมภีร์ทัลมุด (Talmud) เป็นคำอธิบายและขยายความหนังสือ “โทราห์” (พระคัมภีร์เดิมห้าเล่มแรกของโมเสส) และคำสอนอื่นๆของศาสนายิว คำว่า “ทัลมุดมาจากภาษาฮีบรู תַּלְמוּד” แปลว่า “การสอน หรือการเรียนรู้”     ถึงแม้คำว่าทัลมุดนี้ไม่ปรากฏในพระคัมภีร์ แต่นับเป็นวรรณกรรมที่มีอิทธิพลอย่างมากต่อชาวยิว พวกรับบี(ครู)ใช้เวลารวบรวมและบันทึกประมาณ1,000ปี ตั้งแต่สมัยของเอสรา(ปี 444 ก่อน ค.ศ.)  ในสมัยพระเยซู พวกฟาริสีสนับสนุนให้นำกฎเกณฑ์ต่างๆ มารวมไว้ในทัลมุด แต่พวกสะดูสีคัดค้านเพราะเห็นว่าควรถือตามโทราห์ เท่านั้น   อย่างไรก็ตาม ชาวยิวส่วนใหญ่เชื่อกันว่า คำอธิบายและคำสั่งสอนของพวกบรรพบุรุษที่บันทึกในทัลมุดนั้นควรค่าแก่การเชื่อถือและปฏิบัติตาม

ทำไปทำมา ทัลมุดทั้งที่ไม่ใช่พระคัมภีร์ แต่ทัลมุดซึ่งบรรดาอาจารย์ยุคหลังเขียนอธิบายเพิ่มเติมนี้ กลับได้มีอิทธิพลต่อชีวิตชาวยิวอย่างมากที่สุดจนครอบคลุมชีวิตชาวยิวในทุกด้านมากกว่าพระคัมภีร์เดิมเสียอีก

(หมายเหตุ : ต้องอธิบายความเป็นมาเพิ่มเติมเกี่ยวกับทัลมุดว่า   ในสมัยโบราณ บรรดาธรรมาจารย์ของอิสราเอลจะอธิบายบัญญัติของโมเสส แล้วสอนลูกศิษย์ให้ท่องจำคำอธิบายเหล่านั้นสืบต่อกันมาเป็นรุ่นๆ จนกระทั่งในราวปี200ก่อน คริสตกาล จึงเริ่มบันทึกเป็นหนังสือที่เรียกว่า”มิชนาห์ (Mishnah)”แปลว่า”การพูดซ้ำๆ หรือ การท่องจำ”

ในมิชนาห์นั้นมีการอธิบายและประยุกต์ธรรมบัญญัติเพื่อนำไปใช้ในชีวิตประจำวัน เช่น ธรรมบัญญัติห้ามทำงานในวันสะบาโต ก็ต้องมีการกำหนดกันว่าสิ่งใดบ้างคือการทำงาน หนังสือมิชนาห์จึงถูกเรียกว่า “หลักเหล็กของโทราห์” เพราะกำหนดวิถีชีวิตของชาวยิวในการปฏิบัติตามธรรมบัญญัติ วรรณกรรมที่เรียกว่ามิชนาห์รวบรวมเสร็จในราวปี ค.ศ.150   ต่อมาในช่วงปีค.ศ.250-500 บรรดารับบี(ครู)ได้ทำการอภิปรายและตีความหมายคำสอนในมิชนาห์อีกครั้งหนึ่ง แล้วจึงเขียนเป็นหนังสือชุดใหญ่ เรียกว่า”ทัลมุด”

ทัลมุดมีสองฉบับคือ “ทัลมุดแห่งบาบิโลน” และ “ทัลมุดแห่งเยรูซาเล็ม”  แต่ฉบับบาบิโลนมีรายละเอียดมากกว่า จึงถือว่าเป็นฉบับมาตรฐานในสมัยต่อมา)

ทัลมุดเป็นวรรณกรรมชุดใหญ่มาก มี36 เล่ม แต่ละเล่มหนาประมาณ1,000 หน้าซึ่งสอนเกี่ยวกับวิชาต่างๆโดยพิจารณาจากแง่มุมของโทราห์ เช่นเรื่องเทศกาลต่างๆ กฎเกณฑ์เรื่องอาหารและวันสะบาโตการปกครองบ้านเมือง ชีวิตสมรส และเรื่องอื่นๆ  หนังสือทัลมุดจึงเป็นกรอบที่ครอบคลุมชีวิตทุกด้านของชาวยิว

บัญญัติในทัลมุดควบคุมชีวิตอย่างละเอียดมาก จนกระทั่งกลายเป็น “ภาระหนัก” ของชาวยิว และนี่เองเป็นที่มาของถ้อยคำที่พระเยซูตรัสว่า “บรรดาผู้ลำบากเหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเรา เราจะให้ท่านหายเหนื่อยเป็นสุข   ด้วยว่าแอกของเราก็พอเหมาะ และภาระของเราก็เบา” (มัทธิว 11:27)

ตรงนี้พระองค์กำลังเน้นเรื่องทัลมุดโดยตรง  (รวมไปถึงการถือเคร่งตามพระบัญญัติเดิมตามตัวอักษร)

—

ในเรื่องหลักความเชื่อ

สิ่งที่เป็นจุดแยกจากกันและไม่อาจรวมกันได้ ระหว่างยิวกับคริสเตียนก็คือเรื่องขององค์พระเยซูคริสต์  ในขณะคริสเตียนถือว่า พระเยซูคือพระบุตรของพระเจ้าที่เสด็จมาประสูติในโลก และสิ้นพระชนม์บนกางเขนเพื่อไถ่บาปมวลมนุษย์และเป็นขึ้นจากความตาย

ชาวยิวมิอาจรับเรื่องนี้ได้เลย  ศาสนายิวถือว่าพระเยซู เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา  เป็น “รับบีเยซู” หรือ อาจารย์เยซู   เขาเชื่อว่าพระเจ้ามีองค์เดียวเท่านั้น ไม่อาจสามารถยอมรับเรื่องพระเจ้าตรีเอกานุภาพได้เลย     และไม่เชื่อว่าพระเยซูสิ้นพระชนม์และฟื้นขึ้นจากความตาย เชื่อมากกว่าว่า พระศพถูกเหล่าสาวกขโมยไป

ที่จริงแล้วชาวศาสนายิวไม่ได้เป็นปฏิปักษ์กับพระเยซูเสียทีเดียว  บุคคลที่ศาสนายิวไม่พอใจที่สุดคือ ท่านเปาโล  ศาสนายิวถือว่าเปาโลนี่เองที่เป็นผู้ก่อตั้งศาสนาคริสต์ โดยเอารับบีเยซู มาสร้างภาพให้เป็นพระคริสต์    จนผู้คนนับถือกันไปทั่ว และเริ่มแยกศาสนายิวให้เกิดนิกายใหม่ ในที่สุดก็กลายเป็นพวกคริสเตียนขึ้นมา

ศาสนายิวไม่เชื่อเรื่องที่เปาโลได้รับนิมิตระหว่างการเดินทางไปดามัสกัส ที่บอกว่าเห็นแสงสว่างจ้าและพระเยซูมาปรากฏและตรัสกับท่าน    แต่อธิบายว่า เปาโลน่าจะเป็นโรคลมบ้าหมู ซึ่งเป็นโรคที่คนยุคนั้นเป็นกันมาก

ในเรื่องความเชื่อเกี่ยวกับความรอด 

ต้องเชื่อในพระเจ้าพระยาห์เวห์องค์เดียว   และปฏิบัติตามพระบัญญัติ     และวันสุดท้าย ดวงวิญญาณทุกดวงจะกลับฟื้นคืนมาใหม่และได้รับการพิพากษาในวันสุดท้าย  เชื่อว่าการกระทำของมนุษย์จะได้รับการพิพากษาในวันสุดท้ายแห่งการสิ้นโลก ผู้กระทำดี โดยทำตามบัญญัติ พระเจ้าก็จะทรงนำไปสู่สวรรค์  ผู้กระทำความชั่วจะต้องไต่สะพานลงนรก เมื่อดับจิตดวงวิญญาณจะวนเวียนอยู่ใกล้ร่างเป็นเวลา 3 วัน ได้รับคำพิพากษาว่าจะให้ไปทางใด ก็จะไปทางนั้น สวรรค์มีอยู่ 7 ชั้น และนรกมีอยู่ 7 ชั้น

—

ในแง่หลักปฏิบัติในชีวิต  นอกจากพระบัญญัติ 10 ประการที่ต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัดแล้ว ก็ยังมีพระบัญญัติอื่นๆ ด้วย เช่นเรื่องการกิน จะเคร่งครัดมากที่ จะไม่รับประทานสัตว์บางชนิด เช่น สัตว์เคี้ยวเอื้องมีกีบที่เท้าไม่ผ่า ถือเป็นสัตว์มีมลทิน เช่น อูฐ กระต่าย กระจงผา  และแม้แต่สัตว์ที่เท้ามีกีบผ่า แต่ไม่เคี้ยวเอื้อง บางอย่างก็ไม่ทานด้วย เช่น  หมู ถือเป็นสัตว์มลทินเช่นกัน   นี่ยังรวมถึงสัตว์น้ำที่ไม่มีครีบและเกล็ด  และนกอีกหลายชนิด  นกอินทรี แร้ง นกเหยี่ยวหางดำ นกเหยี่ยวหางยาว นกเหยี่ยวเขา นกแก นอกกระจอกเทศ นกนางนวล นกเค้าโมง นกเค้าแมวเล็ก นกค้างคาว นกทึดทือ นกอีโก้ง นกกระทุง นกอ้ายงั่ว นกกระสา นกหัวขวาน  และแมลงมีปีกทุกชนิด  ไปจนถึงสัตว์ที่ตายเองห้ามรับประทาน   เลือดก็ไม่กิน

เรื่องกินนี่ศาสนายิวจริงจังมากกว่าคริสเตียนมากทีเดียว   คริสเตียนแม้ว่าจะบอกว่าถือพระคัมภีร์เดิมด้วย แต่ก็ไม่ถือเคร่งในเรื่องกินมากเท่าศาสนายิว

—

ศาสนายิวนมัสการที่ไหนอย่างไร?

เดิมศูนย์กลางการนมัสการของศาสนายิวอยู่ที่พระวิหารที่ถูกสร้างในสมัยกษัตริย์โซโลมอน   แต่ต่อมาวิหารได้ถูกทำลายไป  จนกระทั่งในภายหลังพวกยิวได้สร้างสถานที่ทำพิธีกรรมตามแบบฉบับของพวกตนเรียก “ธรรมศาลา” ภาษาอังกฤษเรียก Synagogue  บางทีคนไทยก็เรียกสุเหร่ายิว     โดยแต่ละธรรมศาลาจะปกครองตนเองโดยมีพวก แรบไบหรือรับบี (rabbi) ซึ่งทำหน้าที่เป็นครูอาจารย์ ที่คอยสอนโดยตีความบทบัญญัติ  และต้องเป็นบุคคลที่ได้ศึกษาคัมภีร์มา

ในเมืองไทยก็มีธรรมศาลายิวอยู่สองแห่ง

รับไบหรือรับบี ครูอาจารย์ในศาสนายูดาย ลักษณะเด่นคือมีหมวกเล็กครอบศีรษะและไว้เครายาว และมักอยู่ในชุดฟอร์มสีดำ

—

เทศกาลและพิธีกรรมที่สำคัญ 

1.    วันสะบาโต (Sabbath)     ศาสนายิวเชื่อว่าพระเจ้าสร้างโลกใน 6 วัน วันที่ 7 พระเจ้าได้สร้างทุกอย่างสำเร็จหมดแล้วจึงหยุดในวันนี้ และให้วันที่เจ็ดเป็นวันที่จิตสงบ เพื่อระลึกถึงพระผู้เป็นเจ้า วันนี้เริ่มตั้งแต่ตอนเย็นพระอาทิตย์ตกของวันศุกร์ไปจนกระทั่งถึงตอนเย็นพระอาทิตย์ตกของวันเสาร์ ชาวยิวจะจัดทำพิธีภายในบ้านด้วยการจุดเทียนและสวดมนต์ จากนั้นจะนำอาหารที่ดีที่สุดมาเลี้ยงกันในตอนเย็นวันศุกร์ แล้วอวยพรด้วยการราดเหล้าไวน์บนขนมปัง พอถึงวันเสาร์ตอนเช้าทุกคนจะเข้า “ธรรมศาลา” (Synagogue) เพื่อฟังธรรม อ่านพระคัมภีร์โทราห์ ชาวยิวอนุรักษ์บางกลุ่มจะถูกห้ามเปิดไฟ ห้ามขับขี่ยวดยานพาหนะ ห้ามสูบบุหรี่ ห้ามใช้เงิน แต่กระทำจิตให้สงบเหมือนกับการเข้าเงียบหรือการทำสมาธิ

2.    เทศกาลอพยพ (Passover)   เทศกาลนี้เริ่มในวันที่ 15 ตามปฏิทินของพวกฮิบรู ประมาณเดือนนิซัน (Nisan) ซึ่งอยู่ในราวเดือนมีนาคม ถึงเมษายน เทศกาลนี้มีทั้งหมด 8 วัน การจัดเทศกาลนี้เพื่อระลึกถึงการที่พวกฮิบรูได้อพยพออกจากอียิปต์ พ้นจากความเป็นทาสไปสู่ความเป็นไท เร่ร่อนหาดินแดนที่พระเจ้า ทรงประทานให้ในสองคืนแรกของเทศกาลนี้จะมีการเลี้ยงอาหารภายในครอบครัวอาหารนั้นได้แก่ ขนมปังไม่มีเชื้อ แกะย่าง ผักขม ฯลฯ

3.    งานฉลองพืชผลครั้งแรก หรือพิธีชาวูออท (Shavuot)    งานนี้กระทำหลังจากเทศกาลอพยพแล้ว 50 วัน ตามปฏิทินของฮิบรูอยู่ในช่วงประมาณเดือน พฤษภาคม ถึง มิถุนายน ซึ่งเรียกว่าเดือนสิวัน (Sivan) เป็นการฉลองให้กับการเก็บเกี่ยว พืชผลในไร่ครั้งแรก ในขณะเดียวกันวันนี้จะตรงกับวันที่โมเสสได้รับบัญญัติ 10 ประการที่ภูเขาซีไน (Mt. Sinai) ชาวยิวจะตบแต่งธรรมศาลา และบ้านเรือนอย่างสวยงาม โดยใช้ดอกไม้ และต้นไม้มาประดับอย่างเต็มที่เพื่อแสดงความอุดมสมบูรณ์ที่พระเจ้าได้ประทานมาให้
4.    วันปีใหม่ หรือ รอช ฮาชานาห์ (Rosh Hashanah)   หรือวันปีใหม่ยิว  นิยมฉลองกันในวันแรก และวันที่สองของเดือนติชเร (Tishre) คือ อยู่ในช่วงระหว่างเดือนกันยายน ถึง เดือนตุลาคม ในวันนี้จะมีการสวดมนต์และฉลองกันด้วยขนมหวาน เพื่อว่าปีใหม่ที่มาถึงนี้ได้หวานชื่นและได้รับสิ่งที่สมหวัง

5.    วันชดใช้บาป หรือวันแห่งการแก้ไขความประพฤติ (The Day of Atonement)    ศาสนายิวเรียกวันนี้ว่า “ยม คิปปูร์”  (Yom Kippur) และเชื่อกันว่าวันนี้เป็นวันที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดเพราะมีการยกเลิกบาปและคืนดีต่อกัน อีกทั้งเป็นโอกาสดีที่ทุกคนจะได้สร้างกุศล นิยมฉลองกันในวันที่ 10 ของเดือนติชเร (Tishre) ในวันนี้ชาวยิวจะหยุดงาน หยุดกินอาหาร และไม่ดื่มอะไรทั้งสิ้นแต่จะไปชุมนุมกันที่ธรรมศาลา  เพื่อสวดมนต์และอภัยบาปต่อกัน

6.    งานพิธีกรรมซุกคอท (Sukkot)   เริ่มต้นในวันที่ 15 ของเดือนติชเร แต่เดิมมาเป็นงานฉลองพืชผลในฤดูใบไม้ร่วง ต่อมาได้เป็นการฉลองเพื่อระลึกถึงวิถีชีวิตของยิวที่ต้องอพยพเร่ร่อน และต้องผูกพันชะตาชีวิตอยู่กับพระมหากรุณาของพระผู้เป็นเจ้า พิธีนี้นิยมจัดในบ้านและจำลองสภาพชีวิตที่เคยเดินทางอยู่ในทะเลทราย

7.    งานเลี้ยงปูริม (Purim) หรือวันแห่งโชคชะตา (The Feast of Lots)   งานเลี้ยงฉลองนี้ตรงกับวันที่ 14 ของเดือน อาดาร์ (Adar) คืออยู่ในช่วงเวลาระหว่างเดือนกุมภาพันธ์ถึงเดือนมีนาคมเป็นวันที่ระลึกถึงชัยชนะของพวกยิวที่มีต่อศัตรูนอกศาสนา  เป็นวันรื่นเริงวันหนึ่ง ที่มีการแลกของขวัญกันและเลี้ยงฉลองกันด้วยอาหารมื้อพิเศษ นอกจากนี้อาจจะแจกของให้แก่ผู้ยากไร้ด้วย

8.    พิธีกรรมเข้าสุหนัต   พิธีนี้กระทำเมื่อเด็กชายมีอายุ 8 วัน พวกเขาจะถูกนำเข้าในที่ประชุม จากนั้นผู้ทำสุหนัตซึ่งเรียกว่าโมเฮล (Mohel) จะทำการขลิบหนังหุ้มปลายองคชาติ ในขณะเดียวกันก็มีการสวดมนต์ให้เด็กด้วยจึงจะถือว่าเด็กนั้นได้พ้นบาป

9.    พิธีบาร์ มิตซวาห์ (Bar Mitzvah)   งานนี้ไม่ใช่เทศกาลประจำปี แต่มีความสำคัญต่อวิถีชีวิตในสังคมยิว กล่าวคือ เด็กชายยิว เมื่ออายุ 13 ปี จะต้องเข้าพิธีเพื่อแสดงว่าพวกเขาได้ก้าวเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่หลังจากที่ผ่านพ้นอายุ 13 ปีไปแล้ว ในวันสะบาโตต่อมา เขาจะต้องอ่านพระคัมภีร์ที่ธรรมศาลา และมีโอกาสที่จะได้แสดงสุนทรพจน์ทางศาสนา ในวันนี้จะมีการให้ของขวัญแก่ผู้ที่อายุครบ 13 ปี

10.    พิธีแต่งงาน (Kiddushin)   พิธีแต่งงานของยิวเรียก “คิดดูชิน”  จัดว่าเป็นพิธีที่มีความสำคัญมาก เพราะเป็นการเพิ่มผลผลิตตามเจตจำนงของพระผู้เป็นเจ้า และเป็นการสัญญาระหว่างคน 2 คน ที่จะใช้ชีวิตร่วมกันอย่างซื่อสัตย์ ฉะนั้นจึงต้องมีสักขีพยาน และมอบของมีค่าคือแหวน เพื่อเป็นพยานรักโดยเจ้าบ่าวเป็นผู้ให้แก่เจ้าสาว จากนั้นจึงดื่มไวน์ร่วมแก้วเดียวกัน เสร็จแล้วเจ้าสาวจะทุบแก้ว และมอบเอกสารการแต่งงานให้เจ้าบ่าว

11.    พิธีไว้ทุกข์    พิธีนี้เริ่มตั้งแต่ทำศพผู้ตายให้สะอาดแล้วแต่งตัวด้วยชุดขาว จากนั้นนำไปทำพิธีศพให้เร็วที่สุดจึงจะไว้ทุกข์ 7 วันหลังจากทำพิธีฝังศพแล้ว ผู้ไว้ทุกข์ จะต้องนั่งสงบเสงี่ยมภายในบ้านยกเว้นวันสะบาโตจะต้องไปธรรมศาลาเพื่อสวดมนต์ บางแห่งอาจจะไว้ทุกข์อีก 11 เดือน    ในการฝังศพนี้จะมีการสลักชื่อบนป้ายหินในสุสาน เพื่อระลึกถึงผู้ตาย และเมื่อครบรอบทุกปีญาติพี่น้องจะต้องไปที่สุสานของผู้ตายเพื่อสวดมนต์ให้

12.    พิธีสวดประจำวัน หรืออธิษฐานประจำวัน   พวกยิวสวดหรืออธิษฐาน 3 เวลา คือ เวลาเช้า เวลาบ่าย และเวลาเย็น ซึ่งอาจทำที่ใดก็ได้ เพื่อผูกจิตของตนให้เข้าสนิทกับพระเจ้า

—-

ธรรมศาลาแห่งหนึ่ง

ศาสนายิว แบ่งเป็นหลายนิกาย  (เช่นเดียวกับทุกศาสนา )   สมัยโบราณก่อนสมัยพระเยซูนั้น  ศาสนายิวมีการแบ่งเป็น 3 กลุ่มคำสอนหรือสำนัก   พวกแรกคือ ฟาริซี เป็นพวกเชื่อมั่นในลัทธิและจารีตเก่าโดยเชื่อว่าสิ่งที่ปฏิบัติมาก่อนมีความสำคัญยิ่งกว่าจารึกในคัมภีร์    พวกที่สอง ซาดูซี หรือ ซาดดูคูส เป็นพวกศาสนาปฏิรูป ทอดทิ้งการปฏิบัติพิธีกรรมโบราณเปลี่ยนแปลงให้เหมาะกับยุคสมัย   และที่สามคือ  เอสเสนเนส เป็นพวกที่ประพฤติพรหมจรรย์อย่างเคร่งครัด ไม่ยอมแต่งงาน ชอบความสงบ ไม่นิยมพลีกรรม ไม่นิยมโรงสวด แต่นิยมบูชาแสงสว่าง  เช่นดวงอาทิตย์และ ดวงไฟ

แต่ในปัจจุบันนี้ ศาสนายิวมีนิกายหลักอยู่ 4 นิกาย ดังนี้  นิกายออร์ธอดอกซ์   นิกายปฏิรูป (reformed)   นิกายอนุรักษ์นิยม  และนิกายบูรณปฏิสังขรณ์

ส่วนสัญลักษณ์ในศาสนานั้น   เดิมใช้เครื่องหมายคันประทีป หรือคันเทียน 7 กิ่ง เป็นสัญลักษณ์ แต่ปัจจุบันใช้รูปสามเหลี่ยมซ้อนกัน 2 รูปเป็นดาว 6 แฉก เป็นสัญลักษณ์

—
ศาสนายิวในปัจจุบันนี้มีศาสนิกที่นับถือศาสนาอยู่ทั้งหมดประมาณ 12-13 ล้านคน ซึ่งในจำนวนนี้เกือบทั้งหมดอยู่ในประเทศอิสราเอล ในสหรัฐอเมริกามีประมาณ 5 ล้านคนในแคนาดาประมาณ 4 ล้านคน ในทวีปยุโรปประมาณ 3 ล้าน 5 แสนคนและในทวีปเอเชียประมาณ 3 ล้านคน

คันประทีป เรียกว่า เมโนราห์

สวัสดี

fb: sinchaichao

ข่าวประเสริฐแห่งความสบายใจ : เทรนด์ใหม่ของคริสตจักรสมัยใหม่

โดย ดร.ศิลป์ชัย เชาว์เจริญรัตน์

ราว 20 ปีมานี้ในวงการศาสนศาสตร์และพันธกิจวิทยาในโลกมีการพูดถึงกระแสของคำสอน บางอย่างที่ได้รับความนิยมมากในคริสตจักรทั่วโลก เพราะเป็นคำสอนที่ผู้คนชอบมาก และสามารถดึงดูดคนจำนวนมากให้มาเชื่อในพระเยซูคริสต์

ในภาษาอังกฤษ เรียกคำสอนนี้เป็นศัพท์เฉพาะทางศาสนศาสตร์ว่า “Gospel of Weath” (กอสเปิ้ล ออฟ เวลธ์) หรือ “Gospel of Prosperity” (กอสเปิ้ล ออฟ พรอสแพริที่) เรียกเป็นไทยๆว่า “ข่าวประเสริฐแห่งความมั่งคั่ง” หรือ “ข่าวประเสริฐแห่งความรุ่งเรือง”

คำสอนนี้บอกว่า หากคุณเชื่อในพระเยซูแล้วจะได้รับความเจริญรุ่งเรืองมั่งคั่ง โดยเฉพาะทางด้านการเงิน และบ่อยครั้งที่รวมไปถึงว่า จะมีสุขภาพดี ไม่เจ็บไม่ป่วยด้วยคำสอนนี้ได้รับความนิยมอย่างมากจริงๆ ในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา ผู้ที่เทศนาแนวนี้จะได้รับความนิยมชื่นชอบอย่างมากทั่วโลก โบสถ์ที่สอนแนวนี้จะดึงดูดคนได้เป็นจำนวนมาก  สร้างอาคารโบสถ์ใหญ่โต  จนถึงกับมีรายการทีวีของตนเอง  ซึ่งก็มักจะตามมาด้วยการได้รับเงินถวายทรัพย์เป็นจำนวนมากด้วย ยังไม่นับยอดจำหน่ายหนังสือและเทปซึ่งทำเงินได้เป็นจำนวนมากเช่นกัน

แต่ต่อมาผู้ที่สอนคำสอนนี้ก็เริ่มถูกวิพากษ์วิจารณ์มากว่าในสหรัฐและทั่วโลก อย่างหนักว่าถูกต้องตามคำสอนของพระคัมภีร์จริงหรือ เริ่มมีการตรวจสอบจากสื่อมวลชนและการล้อเลียนจากวงการบันเทิง แต่คนที่เชื่อก็เชื่อ แต่ระยะหลังคำสอนนี้ก็เริ่มเสื่อมความนิยมไประดับหนึ่งแล้ว เพราะบรรดาผู้ที่สร้างหรือเน้นคำสอนนี้เองก็ถูกพบว่ามีปัญหาเรื่องการเงิน กันมากทีเดียว บางคนถึงขั้นต้องขายทรัพย์สิน ขายโบสถ์ หรือแม้แต่มหาวิทยาลัยในชื่อของตน เป็นต้น

แต่ในช่วง 4-5 ปีมานี้เริ่มมีคำสอนใหม่ที่คล้ายๆ กันเกิดขึนอีกแล้ว  และก็กำลังเป็นที่นิยมมากในสหรัฐ โดยเฉพาะโบสถ์ขนาดใหญ่ และเป็นที่รับรู้กันทั่วไปว่าศิษยาภิบาลของโบสถ์ที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกา เป็นผู้นำของคำสอนแบบนี้ คำสอนนี้ถูกบัญญัติเป็นศัพท์ว่า “Feel-Good Gospel”

 (ฟีล กู๊ด กอสเปิ้ล)แปลเป็นไทยก็อาจเรียกได้ว่า “ข่าวประเสริฐแห่งความสบายใจ” หรือ “ข่าวประเสริฐที่ทำให้รู้สึกดีๆ”

คำสอนนี้คล้ายๆ กันกับข่าวประเสริฐแห่งความมั่งคั่ง แต่ถือว่าพัฒนาล้ำหน้ากว่ามาก ลักษณะเด่นของคำสอนนี้มีดังนี้คือ

1. เทศนาสั่งสอนโดยเน้นให้เป็นที่นิยมชื่นชอบของผู้คนในสังคม

2. ไม่เทศนาสั่งสอนเน้นเรื่องบาป และนรก

3. เน้นว่า “พระเยซูรักคุณ” โดยเฉพาะเป็นรักไม่มีเงื่อนไข หรือ  “พระคุณที่ไม่มีเงื่อนไข”  รวมทั้ง “ความเชื่อเท่านั้น”   “การประพฤติไม่ใช่เรื่องสำคัญ”  “ยึดพระคุณ  ไม่ยึดพระบัญญัติ”   “เชื่ออย่างไรก็ได้อย่างนั้น”

4. เน้นสร้างแรงจูงใจที่จะมีชีวิตที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ความสำเร็จในสังคม  เน้นให้มีความหวังและการได้สมหวังทุกอย่าง   มีความสุขความสบายใจ และมีกำลังใจ  ตลอดเวลา   รวมทั้งเน้น How to หรือวิธีการที่จะทำให้มีชีวิตที่ประสบความสำเร็จและมีความสุขในโลก

5. เน้นพระพรในชีวิตปัจจุบันมากกว่าบำเหน็จบนสวรรค์

6. ไม่แตะเรื่องการเมือง หรือถ้าแตะก็ต้องเลือกอยู่ฝ่ายที่ดูแล้วเป็นคนส่วนใหญ่ในสังคมไว้ก่อน

7. ไม่กระทบประเด็นที่อ่อนไหวเกี่ยวกับความแบ่งแยกทางสังคม ไม่ว่าจะเป็นการแบ่งแยกทางศาสนา เชื้อชาติ สีผิว ฯลฯ

8. นอกจากเรื่องคำสอนแล้ว ก็เป็นเรื่องสไตล์ของการนำเสนอว่า จะต้องทำให้การนำเสนอหรือโบสถ์มีลักษณะของความทันสมัย ตื่นตาเร้าใจ และไม่ดูเป็นพิธีกรรมทางศาสนา

และประเด็นสุดท้ายที่มีการวิพากษ์วิจารณ์กันมากคือ …ไม่พูดว่า “พระเยซูเป็นทางเดียวที่ช่วยให้รอด” เพราะคนทั่วไปจะไม่พอใจ

 คำสอนแนว “ข่าวประเสริฐแห่งความสบายใจ” หรือ Feel-good gospel นี้ราวกับถูกออกแบบมาให้เหมาะกับสังคมอเมริกันและสังคมเมืองสมัยใหม่โดยเฉพาะ ที่มักมีลักษณะเด่นคือ เป็นสังคมหลากเชื้อชาติศาสนาและวัฒนธรรม เป็นเสรีนิยมและทุนนิยม รวมทั้งเป็นทั้งวัตถุนิยมผสมจิตนิยม

และต้องยอมรับว่า เวลานี้ คำสอนแนวนี้ได้รับความนิยมมากจริงๆ โดยเฉพาะในสหรัฐ ถึงขนาดกล่าวกันว่า นี่คือสูตรสำเร็จของคริสตจักรที่ต้องการจะเติบโตมากๆ และได้รับความนิยมจากมวลชน

แต่ขณะเดียวกัน ผู้ที่สอนคำสอนนี้ก็เริ่มถูกวิพากษ์วิจารณ์มากว่าในสหรัฐและทั่วโลกอย่าง หนักว่าถูกต้องตามคำสอนของพระคัมภีร์จริงหรือ เริ่มมีการตรวจสอบจากสื่อมวลชน และแวดวงนักศาสนศาสตร์และพันธกิจวิทยามากขึ้น

และที่วิจารณ์กันหนักมากก็คือ ครั้งที่ ยอดพิธีกรทีวีอเมริกันที่ชื่อ แลรี่ คิง ได้เชิญศิษยาภิบาลของโบสถ์ที่ใหญ่ที่สุดในสหรัฐที่ถูกถือเป็นเจ้าแห่งคำสอน นี้ และถามตรงๆ ตามสไตล์เขาว่า

“คุณเชื่อว่า พระเยซูเป็นทางเดียวที่ช่วยมนุษย์ให้รอดไหม?”

ศิษยาภิบาลชื่อดังผู้นี้ตอบว่า “ผมไม่เชื่อว่าพระเยซูเป็นทางรอดทางเดียว”  คำตอบนี้ถูกวิจารณ์มากทีเดียว แต่เขาก็ยังคงเป็นที่นิยมมาก

…เหมือนเดิม

และเหตุผลที่มักถูกหยิบยกเพื่อใช้สนับสนุนแนวคำสอนนี้ก็มักเป็นคำสอนของพระคัมภีร์อย่างเช่น  “…ข้าพเจ้ายอมเป็นคนทุกชนิดเพื่อช่วยคนให้รอดได้บ้างโดยทุกวิถีทาง…”   หรือไม่ก็เป็นแนวคิดที่ว่า ถ้าคำสอนนั้นช่วยให้คนรับเชื่อได้ก็ขอบคุณพระเจ้าแล้ว ถือว่าพระเจ้าพอพระทัยแล้ว เรื่องอื่นเรื่องเล็ก…

คำสอนหรือสไตล์ของแนวทางนี้ได้นำมาซึ่งการวิเคราะห์วิจารณ์ทางศาสนศาสตร์และพันธกิจวิทยาอย่างมากว่า… แนวโน้มของคริสตจักรสมัยใหม่ดูจะหันไปทางการเน้นให้ได้ “ปริมาณผู้เชื่อ” จนมองข้าม “ความถูกต้องและครบถ้วนของข่าวประเสริฐ” มากขึ้นเรื่อยๆ หรือไม่?

และคำถามที่ควบคู่กันไปด้วยคือ แล้ว “ขอบเขตของความพอดีอยู่ตรงไหน?” แค่ไหนคือระดับที่พึงยอมรับได้ และแค่ไหนที่เรียกว่าเกินเลย หรือตกขอบไปแล้ว?

คำถามที่ตามมาก็คือ แล้วปัจเจกคริสเตียนที่ยังคงเชื่อในความถูกต้องและครบถ้วนของข่าวประเสริฐควรปรับตัวอย่างไรในแนวโน้มเช่นนี้?

แต่คำถามที่สำคัญกว่าและสำคัญที่สุดคือ

“แล้วพระเยซูล่ะ พระองค์คิดอย่างไร?”

สวัสดี

fb@ sinchaichao

ฮือฮา ขุดพบซากโครงกระดูกเด็กสาว”คริสเตียนผู้ดี”รุ่นแรก ถูกฝังพร้อม”ไม้กางเขนทองคำ”

สำนักข่าวต่างประเทศรายงานเมื่อวันที่ 19 มี.ค.ว่า นักโบราณคดีแห่งมหาวิทยาลัยเคมบริจด์อังกฤษได้ขุดพบกระดูกที่เชื่อว่าเป็นเด็กสาวหญิงยุคโบราณช่วงแองโกล แซกซอน วัย 16 ปี ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งในเมืองทรัพปิงตัน มีโดว์ ใกล้เมืองเคมบริดจ์ โดยเธอเสียชีวิตพร้อมเสื้อผ้าชั้นดี และนอนบนเตียงที่มีการตกแต่ง ชี้ว่าน่าจะเป็นเด็กสาวที่มีมาตระกูลชั้นสูงในยุคนั้น และถูกฝังพร้อมกับไม้กางเขนทองคำ ซึ่งเชื่อว่ามีอายุเก่าแก่ระหว่างช่วง 650 -680 คริสต์กาล และยังพบมีดและลูกปัดแก้วที่เชื่อว่าเป็นเครื่องมือสำหรับโลกหน้าด้วย ชี้ว่า เธอเป็นคริสเตียนรุ่นแรกของอังกฤษด้วย และประมาณว่า หลุมศพของเธอจะมีอายุราว 1,400 ปี โดยผู้เชี่ยวชาญระบุว่า การค้นพบนี้เป็นสิ่งที่น่าที่งมาก อย่างไรก็ตาม สาเหตุชีวิตของเธอยังคงเป็นปริศนา

นอกจากนี้ ยังมีการขุดพบหลุมศพอีก 4 หลุม ซึ่งมีอายุราว 20 ปี ไม่ทราบเพศ โดยสองรายเป็นวัยรุ่น แต่ไม่มีสัญญลักษณ์ทางศาสนา

รายงานระบุว่า การขุดสำรวจชี้ว่า ความเป็นคริสเตียนของอังกฤษได้หยั่งรากจากบริเวณดังกล่าวในช่วงต้นและยุคกลางของศต.ที่ 7 หลังจากโป๊ปเกรกอรี่ เดอะ เกรท ได้ส่งนักบุญเซนต์ออกุสติน นักบวชโรม เผยแพร่คริสต์ศาสนาในอังกฤษเมื่อปี 595 และนักบุญเซนต์ออกุสติน และทีมเผยแพร่ศาสนา 40 คน ได้เผยแพร่ศาสนาในอังกฤษอย่างช้า ๆ และกลายเป็นอารค์บิชอฟแห่งแคนเตอร์เบอรี่รายแรกในอีกสองปีต่อมา

การเติบโตอย่างครบบริบูรณ์(Holistic growth)

คนยิวจะคิดทุกอย่างเป็นองค์รวม แต่คนต่างชาติคิดแบบแยกส่วนกัน ร่างกายเป็นส่วนที่บาป วิญญาณเป็นส่วนที่ดี ทำให้หลายคนสอนเรื่องการเติบโตฝ่ายวิญญาณแบบไม่ครบถ้วน

พระคัมภีร์กล่าวว่า พระเยซูก็ได้จำเริญขึ้นในด้านสติปัญญา ในด้านร่างกาย และเป็นที่ชอบพระทัยพระเจ้า และต่อหน้าคนทั้งปวงด้วย (ลูกา 2:52)

พระเยซูทรงเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ในทุกๆ ด้านของชีวิต ไม่ใช่แค่ด้านใดด้านหนึ่ง อย่างที่ คริสเตียนบางกลุ่มสอนกัน บางคนอาจแย้งว่าก็เพราะพระองค์ทรงเป็นพระเจ้า แต่พระคัมภีร์บอกชัดเจนว่า พระองค์ทรงเป็นพระเจ้า แต่ถึงกระนั้นพระองค์ยังทรงดำเนินชีวิตเหมือนมนุษย์ธรรมดา และต้องพึ่งพาพระวิญญาณบริสุทธิ์ ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเป็นแบบอย่างให้เราทำตาม

จากลูกา 2:52 สามารถกล่าวได้ว่าพระองค์ทรงเป็นแบบอย่างให้เราเติบโตในด้านต่างๆเช่น
ก. ด้านความฉลาด และมีความจำที่ดี หรือ IQ (Intelligence quotient)
ข. ด้านความสามารถ หรือสติปัญญาจากพระเจ้า (พรสวรรค์สำหรับคนไม่เชื่อ) AQ (Ability quotient)
ค. ด้านสุขภาพ หรือ HQ (Health quotient)
ง. ด้านฝ่ายวิญญาณ (รู้จักกฎเกณฑ์และพระวจนะของพระเจ้า) หรือ MQ (Morality quotient)
จ. ด้านสังคม หรือ SQ (Social quotient)
ฉ. ด้านอารมณ์ความรู้สึก หรือ EQ (Emotional quotient)

- พระเยซูทรงเติบโตด้านสติปัญญา คำว่าสติปัญญานั้น ในภาษาเดิม มีความหมายมากกว่า ความรู้หรือ ความฉลาด ผมแยกออกเป็นสองส่วนคือ IQ และ AQ

- พระเยซูทรงเติบโตด้านร่างกาย HQ

- พระเยซูทรงเติบโตเป็นที่ชอบพระทัยพระเจ้า รู้ว่าอะไรถูกและอะไรผิดในมุมมองของพระเจ้า(รู้จักพระวจนะของพระเจ้า) หรือด้าน MQ

- พระเยซูทรงเติบโตขึ้นเป็นที่ชื่นชอบของคนทั่วไป (บริบทภาษาเดิม) ผมแยกออกเป็นสองส่วนคือ sQ และ EQ

การเติบโตของมนุษย์ในมุมของพระคัมภีร์นั้น เราต้องเติบโตขึ้นในหกด้านด้วยกัน แน่นอนว่าบางด้านอาจสำคัญเร่งด่วนกว่าบางด้านเช่น ด้าน MQ เกี่ยวข้องกับการบังเกิดใหม่ และความรอด แต่กระนั้นก็ตาม น้ำพระทัยดั้งเดิมของพระเจ้าคือให้เรามีชีวิตที่ครบบริบูรณ์ (ยอห์น 10:10)

ปัญหา คือ คริสเตียนบางกลุ่มบางคณะจะเน้นการเติบโตด้านใดด้านหนึ่งเท่านั้น แต่พระเยซูต้องการให้เราได้รับความบริบูรณ์ในทุกด้าน ในขณะที่ซาตานต้องการให้เราเน้นบางอย่างเท่านั้น

อันตรายของการเน้นบางอย่าง ลองนึกภาพดูนะครับ

-ถ้าเรามีทุกด้านแต่ขาดด้าน IQ เราก็รับใช้พระเจ้าได้ไม่เต็มที่ เช่นถ้ามีอารมณ์ดี จริงใจกับพระเจ้า เข้ากับทุกคนได้ สุขภาพก็ดี แต่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรเลย และจำอะไรไม่ค่อยได้ เขาจะรับใช้พระเจ้าได้ในบางจุดเท่านั้น

-แต่ถ้าอีกคนหนึ่งมี IQ ความรู้ความเข้าใจ และความจดจำเป็นเลิศ สุขภาพก็ดี รู้จักพระวจนะก็มาก วางมือรักษาโรคก็หาย แต่เข้ากับใครไม่ค่อยได้ ไปที่ไหนวงแตกทุกที่ ต่อให้เก่งแค่ไหนก็รับใช้พระเจ้ายากครับ

- อีกคนหนึ่งมีความรู้ความสามารถสูง และเข้ากับคนได้ดี มีสุขภาพดีเยี่ยม แต่ฝ่ายวิญญาณแย่ เช่น ไม่มีการเจิมหรือไม่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพระเจ้า (เช่น ไม่กลับใจจากบาปอย่างแท้จริง) ก็รับใช้พระเจ้าได้แค่บางสิ่งเท่านั้น

- อีกคนดีทุกอย่าง แต่นอนป่วยที่โรงพยาบาลก็รับใช้พระเจ้าได้ยากอีกเหมือนกัน

- สิ่งหนึ่งที่ผมต้องการให้เห็นความคำคัญคือ ความสามารถ (AQ) เพราะคนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจว่าความสามารถกับ ความรู้ (IQ) ต่างกันอย่างไร มีสุภาษิตไทยที่น่าจะให้ภาพความแตกต่างนี้ได้ เช่น ฉลาดแต่ไม่เฉลียว คำว่า “เฉลียว”ใกล้เคียงกับความสามารถ หรือ ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด (การเอาตัวรอดหมายถึงความสามารถในการดำเนินชีวิต) ความหมายคือคนที่มี IQ แต่ขาด AQ เช่น บางคนจบด๊อกเตอร์มาจากเมืองนอก ได้เกียรตินิยมแถมมาด้วย แต่กลับมาเมืองไทยทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญสาขา ได้ดูแลคนสี่ห้าคนเท่านั้น ในขณะที่บางคนจบ ป .6 แต่มีความสามารถจัดการบริษัทที่มีคนเป็นหมื่นได้

สรุปให้เห็นภาพคือ ท่านด๊อกเตอร์มีความรู้แต่ไม่มีความสามารถ แต่อาแปะที่เป็นประธานบริษัทนั้นมีความสามารถแต่มีความรู้น้อย

คริสเตียนจำนวนไม่น้อย ผ่านการอบรมมากมาย เรียนจบโรงเรียนพระคัมภีร์ แต่ทำอะไรไม่ค่อยเป็น

และอีกสิ่งหนึ่งที่หลายคนเข้าใจพระคัมภีร์ผิด คือ สับสนระหว่างความรู้ และสติปัญญา ความรู้คือสิ่งที่เรารู้หรือมีข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งนั้นๆ แต่ ความสามารถในการนำสิ่งที่รู้นั้นไปใช้เรียกว่าสติปัญญา ตัวอย่าง เช่น บางคนอาจรู้ว่าพระเยซูเป็นผู้ช่วยให้รอด ปราศจากพระองค์เราต้องถูกปรับโทษ นี่เป็นความรู้ที่ยอดเยี่ยมเลย แต่ด้วยการรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ออกไปเปิดเทปประกาศกลางสี่แยกไฟแดง ด้วยเสียงอันดังว่า คนบาปทั้งหลายจงกลับใจเสียใหม่ ถ้าไม่เช่นนั้น ท่านต้องตกบึงไฟนรก แทนที่ผู้คนจะสนใจฟังความรู้อันยอดเยี่ยมนี้ กลับพากันด่าทอพระเยซู (ผมเห็นมากับตาตัวเองเลย) เขาเรียกว่าเป็นคนที่มีความรู้แต่ปราศจากสติปัญญา

พี่น้องครับ อย่าขอแค่ความรู้จากพระเจ้า แต่ให้เราขอสติปัญญาจากพระเจ้า เพื่อจะนำความรู้นั้นไปใช้ด้วย ทั้งนี้รากฐานของสติปัญญาจากพระเจ้า(ไม่ใช่สติปัญญาแบบมนุษย์) คือ ความยำเกรงพระเจ้า

ทูลขอการเติบโตในทุกๆ ด้านของชีวิตจากพระเจ้า อย่าเน้นแค่ด้านใดด้านหนึ่ง 3 ยอห์น ข้อ2 กล่าวว่า ให้เราจำเริญขึ้นในทุกด้าน ทั้งฝ่ายวิญญาณ สุขภาพร่างกาย และการเงินด้วยการทำมาหาเลี้ยงชีพ หลายคนเข้าใจงานรับใช้ผิด คิด ว่าการรับใช้ที่แท้จริงคือต้องประจำที่โบสถ์ และรับเงินเดือนจากโบสถ์ และผู้ที่เป็นผู้ใหญ่ฝ่ายวิญญาณต้องยากจนแต่งตัวมอซอ อดมื้อกินมื้อ นี่เป็นการเข้าใจพระคัมภีร์ที่ผิด และพระคัมภีร์ได้สอนเรื่องการรับใช้กว้างกว่าการมานั่งกินเงินเดือนที่โบสถ์ งานรับใช้คือการทำในสิ่งที่พระเจ้าต้องการให้เราทำ สามารถแบ่งออกเป็น 7 ด้าน ดังที่กล่าวไว้ในหัวข้อแรกๆ แล้ว ดังนั้นการท้าท้ายให้บางคนลาออกจากงานเพื่อจะได้รับใช้พระเจ้าอย่างแท้จริงนั้น เป็นการเข้าใจพระคัมภีร์อย่างไม่ถูกต้อง และไม่เข้าใจภาพรวมของการเติบโตในฝ่ายวิญญาณอีกด้วย

เขียนโดย simon sainasith

ผู้นำคริสตจักรบ้านแห่งพระคุณรังสิต

ของประทานจากพระเจ้าสามมิติ

ในพระธรรม 1โครินธ์ 12: 5-7 ในภาษาเดิมจะสามารถสรุปได้ดังนี้

- ของประทานมีต่างๆ กัน แต่มีพระวิญญาณองค์เดียวกัน
- งานรับใช้มีต่างๆกัน แต่มีองค์พระผู้เป็นเจ้าองค์เดียวกัน
- การกระทำหรือ ภาระใจในการกระทำมีต่างๆ กัน แต่มีพระเจ้าองค์เดียวกัน
เนื่องจากภาษาไทยอาจไม่ได้ใช้คำที่เฉพาะเจาะจงทำให้เข้าใจยากบ้าง แต่ในภาษาเดิมนั้นจะเข้าใจได้ดังนี้-ของประทานจากพระวิญญาณบริสุทธิ์มีต่างกัน แต่มาจากพระวิญญาณองค์เดียวกัน เพื่อประโยชน์ร่วมกัน

-งาน รับใช้ หมายถึงการรับใช้พระกายของพระคริสต์ในส่วนอื่นๆ หรืออาจพูดให้เข้าใจง่ายๆ คือ การเสริมสร้างซึ่งกันและกัน และรับใช้บรรดาผู้เชื่อตามของประทานที่มีต่างกัน แต่มาจากพระวิญญาณองค์เดียวกัน และภาระใจในการกระทำสิ่งต่างๆ(นิสัย)นั้นแตกต่างกัน แต่มาจากพระเจ้าพระบิดาองค์เดียวกัน

เพื่อผู้อ่านจะเข้าใจได้ง่ายขึ้น ผมขออธิบายถึงของประทานจากพระเจ้าตรีเอกานุภาพดังนี้

ก. ของประทานจากพระเจ้าพระบิดา โรม 12. 6- 8

เป็นของประทานแห่งการทรงสร้าง พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์ทุกคนตามพระฉายาของพระองค์ (ปฐก.1) เมื่อ พระองค์ทรงสร้างมนุษย์ทุกคนหมายถึงทั้งผู้ที่เชื่อ และคนที่ไม่เชื่อทุกคนในโลกนี้ พระองค์ทรงสร้างเขา และใส่บุคลิกให้แต่ละคนมาด้วย ของประทานนี้เป็นของประทานที่พระเจ้าพระบิดามอบให้มนุษย์ทุกคนในโลกทั้งผู้ที่เชื่อ และ ผู้ที่ยังไม่เชื่อ ความแตกต่างกันระหว่างผู้ที่เชื่อ กับผู้ที่ยังไม่เชื่อ คือผู้ที่ยังไม่เชื่อนั้นจะใช้ของประทานนี้เพื่อตัวเองและเพื่อซาตาน เนื่องจากมนุษย์ทุกคนตกอยู่ภายใต้อำนาจของความบาปและของซาตาน ส่วน ผู้ที่ได้รับการไถ่แล้วนั้นเขาจะค่อยๆ เรียนรู้ที่จะเติบโตขึ้นในการเจิมของของประทานที่ตัวเองมีเพื่อพระเจ้า และแผ่นดินของพระองค์ หมายถึงเพื่อประโยชน์ของผู้เชื่อคนอื่นๆ
ของประทานนี้มีชื่อเรียกต่างกัน เช่นของประทานแห่งการไถ่ เพราะต้องไถ่โดยกางเขนเท่านั้นถึงจะสามารถใช้การเพื่อพระเจ้าได้ บางครั้งเรียกว่าของประทานแห่งการทรงสร้างจากพระบิดา บางครั้งเรียกว่าของประทานแห่งภาระใจ และบางครั้งอาจเรียกเพื่อความเข้าใจง่ายๆ ว่าของประทานแห่งบุคลิกภาพนั่นเอง แสดงว่าของประทานนี้จะให้เรารู้ว่าเรามีนิสัย และบุคลิกอย่างไร

ของประทานนี้สามารถแบ่งออกเป็น 7 อย่าง แต่ละคนมีอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้นครับ (ผมจะกล่าวถึงแบบย่อๆ นะครับ)
- ของประทานบุคลิกภาพแบบผู้เผย (ตรงไปตรงมา)
- ของประทานบุคลิกภาพแบบผู้ปรนนิบัติ(ชอบปรนนิบัติรับใช้คนอื่น)
- ของประทานบุคลิกภาพแบบครู(มีเหตุมีผลไม่เชื่ออะไรง่าย ๆ)
- ของประทานบุคลิกภาพแบบผู้ตักเตือน(เข้ากับคนแปลกหน้าได้ง่าย และไม่ชอบพูดตรงๆ)
- ของประทานบุคลิกภาพแบบผู้ให้(มีมุมมองทางด้านธุรกิจที่แตกต่าง และคมชัดกว่าคนอื่น)
- ของประทานบุคลิกภาพแบบผู้ครอบครอง(มีความสามารถในการจัดการสูง)
- ของประทานบุคลิกภาพแบบผู้เมตตา(มีความเมตตาสูง)

ข. ของประทานจากพระวิญญาณบริสุทธิ์ 1โครินธ์12: 7-11

ของประทานนี้ถ้าจะให้เข้าใจอย่างถูกต้อง ต้องกล่าวว่าเป็นของประทานแห่งการสำแดงของพระวิญญาณบริสุทธิ์ หมายถึงผู้ที่เชื่อในพระเยซูเท่านั้นที่จะมีของประทานนี้ และจุดประสงค์ของของประทานนี้ ก็เพื่อที่จะเป็นประโยชน์ต่อภาพรวมของคริสตจักร หมายความว่าพระวิญญาณจะสำแดงน้ำพระทัยของพระองค์ เพื่อประโยชน์ของผู้อื่น หรือพระกายของพระคริสต์ และบ่อยครั้งของประทานนี้พระวิญญาณจะสำแดงเพื่อเป็นการยืนยันว่าพระเยซูทรง เป็นพระเจ้า
การสำแดงของของประทานนี้ สามารถแบ่งออกเป็นสองอย่างคือ

- ผู้เชื่อทุกคนจะสามารถมีทั้ง 9 อย่าง นี้ ได้ตามแต่ความต้องการ และน้ำพระทัยของพระวิญญาณ เช่น วันนี้นาย ก วางมือรักษาโรคได้แต่พรุ่งนี้เขากลับเผย และวันต่อไปเขาอาจทำการอัศจรรย์ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเผยได้ทุกคน หรือทำการอัศจรรย์ได้ทุกครั้ง

- ผู้เชื่อแต่ละคนจะมีเอกลักษณ์ของของประทานนี้บางอย่าง เช่น ถึงแม้เขาจะทำได้ทั้ง 9 อย่าง แต่เขาจะมีบางอย่างเท่านั้นที่ทำบ่อยๆ และเป็นเอกลัษณ์ของเขา ตัวอย่างเช่น เผยบ่อยๆ จนรู้ว่าคนนี้มีของประทานการเผยที่โดดเด่น

ค. ของประทานจากพระเยซู หรือของประทานแห่งการเป็นผู้นำ (เอเฟซัส 4.11-12)

ไม่ใช่ผู้เชื่อทุกคนจะมีของประทานนี้ แต่จะมีบางคนเท่านั้น ที่พระเจ้าได้เรียกให้มาเป็นผู้นำ
ของ ประทานนี้เรียกว่าของประทานแห่งการเป็นผู้นำ หรือของประทานพันธกรทั้งห้านั่นเอง ซึ่งเป็นของประทานจากองค์พระเยซูที่มอบให้แก่พระกายของพระองค์ โดยให้บางคนเท่านั้นที่จะขึ้นมาเป็นผู้นำ (เป้าหมายของของประทานนี้เพื่อเสริมสร้างพระกายของพระเยซูให้เติบโตในการรับใช้) หัวใจของของประทานนี้คือ การเตรียม(สอน หรืออบรม) ธรรมมิกชน หรือผู้เชื่อทุกคนของพระองค์ให้รับใช้พระเจ้าตามของประทาน เพื่อเสริมสร้างพระกายของพระคริสต์ให้จำเริญขึ้นในสิ่งที่พระเจ้าต้องการ เราต้องเข้าใจก่อนว่า ผู้ที่เชื่อทุกคน คือผู้รับใช้พระเจ้า ไม่ใช่ผู้นำ หรือผู้รับใช้เต็มเวลา สำหรับผู้ที่ถูกเรียกให้มีของประทานพันธกรทั้งห้านั้น คือผู้ที่เป็นแบบอย่างในการรับใช้ และเป็นผู้ฝึก สอน และให้การอบรมแก่ผู้ที่เชื่อให้รับใช้พระเจ้าตามของประทาน ของประทานนี้มีความสำคัญเหมือนกัน และเท่าเทียมกัน โปรดจำไว้ว่าของประทานนี้ไม่ใช่ตำแหน่งแต่เป็นของประทาน เมื่อกล่าวว่าเป็นของประทาน ความหมายคือทุกของประทานใน พันธกรทั้งห้านี้มีความสำคัญที่เท่ากัน และเราต้องเข้าใจอีกว่าไม่ใช่ผู้เชื่อทุกคนจะมีของประทานพันธกรทั้งห้า ในเอเฟซัสบทที่ 4:11-12 นี้ แต่มีเพียงบางคนในคริสตจักรที่ถูกเรียกอย่างเฉพาะเจาะจงให้มีของประทานพันธกรทั้งห้าเท่านั้น
ผม ได้พูดถึงของประทานนี้อย่างละเอียดในบทความที่ผ่านมาแล้ว ในที่นี้ผมจะไม่พูดซ้ำอีก แต่จะสรุปให้เห็นว่าของประทานของการเป็นผู้นำนั้น มี 5 อย่างคือ
- อัครทูต
- ผู้เผยพระวจนะ
- ครู(อาจารย์)
- ผู้ประกาศ
- ศิษยาภิบาล

เขียนโดย simon sainasith

ผู้นำคริสตจักรบ้านแห่งพระคุณรังสิต

การอดอาหารอธิษฐาน

คำนำ

การอด อาหารอธิษฐานเป็นการอธิษฐานด้วยฤทธิ์เดช ผู้รับใช้พระเจ้าที่ยิ่งใหญ่ในพระคัมภีร์หลายคนล้วนแต่อดอาหารอธิษฐาน และเขาเหล่านั้นก็ได้รับการช่วยเหลือจากพระเจ้า เช่น ดาวิด เอลียาห์ ดาเนียล เนหะมีย์ พระเยซูคริสต์

การอดอาหารอธิษฐาน เป็นการงดอาหาร แยกตัวออก ตั้งใจในการอธิษฐาน แสวงหาพระเจ้าด้วยความถ่อมใจ จดจ่ออยู่ที่พระเจ้า

1 ความสำคัญของการอดอาหารอธิษฐาน

บางคนเจอปัญหาเยอะถึงเข้าหาพระเจ้า แต่ปกติเราควรแสวงหาพระเจ้า โดยการอดอาหารอธิษฐาน

1.1 เวลาที่จะถือศีลอดอาหารอธิษฐาน

เมื่อต้องเผชิญวิกฤตการณ์ ปัญหาเศรษฐกิจการล้มละลาย

เมื่อเวลาอยู่ในทุกข์ยากลำบาก เจ็บป่วย

เมื่อมีความจำเป็นส่วนตัว เช่น ความคิดแง่ลบ คำพูดแง่ลบ ขอสิ่งของจำเป็น

เมื่อเผชิญการตัดสินใจฝ่ายวิญญาณ

เมื่อรอคอยพระเยซู เสด็จกลับมาเป็นการเตรียมลักษณะชีวิตให้พร้อมเสมอ เพื่อให้อยู่ในน้ำพระทัยของพระเจ้า

1.2 การอดอาหารอธิษฐานทำให้เราได้ใกล้ชิดพระเจ้า ได้แสวงหาพระเจ้า

การอด อธิษฐาน ไม่ใช่เพื่อลดน้ำหนัก ไม่ใช่เพราะไม่มีเวลารับประทานอาหาร เป็นเรื่องฝ่ายวิญญาณ เป็นการถ่อมใจพึ่งพาพระเจ้า พระเจ้าสามารถช่วยเราจากปัญหาได้

การอด อาหารอธิษฐาน มีความหมายว่า การละเว้นจากอาหารในช่วงระยะเวลาหนึ่ง เป็นชั่วครั้งชั่วคราวตามที่ได้ตั้งใจไว้ เป็นการปฏิเสธเนื้อหนัง เป็นการแสดงให้เห็นว่า เราสามารถควบคุมตัวเองได้โดยพึ่งพาพระเจ้า

อาดัมพ่ายแพ้การทดลองโดยการกินผลไม้นั้น พระเยซูมีชัยชนะเหนือการทดลองโดยพระคำ

มธ.4:4 ฝ่ายพระองค์ตรัสตอบว่า มีพระคัมภีร์เขียนไว้ว่า มนุษย์จะบำรุงชีวิตด้วยอาหารสิ่งเดียวหามิได้ แต่บำรุงด้วยพระวจนะทุกคำ ซึ่งออกมาจากพระโอษฐ์ของพระเจ้า

การอด อธิษฐานต้องตั้งใจจริงอย่างแน่วแน่ว่าเราสามารถทำได้ ถ้าทำได้เราจะมีความเชื่อในฤทธิ์เดชของพระเจ้าทำให้เราเผชิญปัญหา และการล่อลวงได้ เช่น ความกังวลใจครอบครัว ความโลภ ความคิดแง่ลบ ฯลฯ คนที่มีความคิดแง่บวกจึงจะสามารถผ่านปัญหาไปได้

2 เหตุผลการถืออดอาหารอธิษฐาน

2.1 เพื่อทำให้เกิดความเชื่อเพิ่มมากขึ้น

มธ.17:19-21 ภายหลังเหล่าสาวกของพระเยซูมาหาพระองค์เป็นส่วนตัว ทูลถามว่า “เหตุไฉนพวกข้าพระองค์ขับผีนั้นออกไม่ได้” พระเยซูตรัสตอบเขาว่า “เพราะเหตุพวกท่านมีความเชื่อน้อย ด้วยเราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่าถ้าท่านมีความเชื่อเท่าเมล็ดพืชเมล็ด หนึ่ง ท่านจะสั่งภูเขานี้ว่า “จงเลื่อนจากที่นี่ไปที่โน่น” มันก็จะเลื่อน สิ่งหนึ่งสิ่งใดซึ่งท่านทำไม่ได้ จะไม่มีเลย

2.2 เพื่อดำเนินในชีวิตในฝ่ายวิญญาณ

2.3 เพื่อปัญหาต่างๆ ได้รับการปลดปล่อย

2.4 เพื่อที่เราจะได้รับการเปลี่ยนแปลงชีวิต เพื่อพระเจ้าทำงานผ่านเราได้

3 ตัวอย่างบุคคลในพระคัมภีร์

3.1 โมเสส

อพย.34:28 ฝ่ายโมเสสเฝ้าพระเจ้าอยู่ที่นั่นสี่สิบวันสี่สิบคืน มิได้รับประทานอาหารหรือน้ำเลย และท่านจารึกคำพันธสัญญาไว้ที่แผ่นศิลา คือพระบัญญัติ 10 ประการ

3.2 นางฮันนาอดอาหารของบุตร

1ซม อ.1:7 เหตุการณ์ก็เป็นอยู่ดังนี้ ปีแล้วปีเล่า เมื่อนางขึ้นไปยังพระนิเวศของพระเจ้าคราวใด เมียคู่ของนางก็เคยยั่วเย้านาง เพราะฉะนั้นนางฮันนาห์ จึงร้องไห้ไม่รับประทานอาหาร

3.3 เอสเธอร์ อาอาหารเพื่อช่วยชนชาติยิว

อสธ.4:16 ไปเถิด ให้รวบรวมพวกยิวทั้งสิ้นที่หาพบในสุสาน และถืออดอาหารเพื่อฉัน อย่ารับประทาน อย่าดื่มสามวัน กลางคืนหรือกลางวัน ฉันและสาวใช้ของฉันจะอดอาหารอย่างท่านด้วย แล้วฉันจะเข้าเฝ้าพระราชา แม้ว่าเป็นการฝ่าฝืนกฎหมาย ถ้าฉันพินาศ ฉันก็พินาศ

3.4 เนหะมีย์ อดอาหารอธิษฐาน เพื่อประชาชนของอิสราเอล

นหม.1:4 อยู่มาเมื่อข้าพเจ้าได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ ข้าพเจ้าก็นั่งลงร้องไห้ และโศกเศร้าอยู่หลายวัน ข้าพเจ้าอดอาหารและอธิษฐานต่อพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์เรื่อยมา

3.5 การอดอาหารอธิษฐานของชนชาติอิสราเอลทั้งหมด ในการลดมลทินบาป

ลน ต.23:27 “ในวันที่สิบของเดือนที่เจ็ดนี้เป็นวันทำการลบมลทิน จะเป็นวันประชุมบริสุทธิ์แก่เจ้า และเจ้าจงบัลคับใจตนเอง และนำเครื่องบูชาด้วยไฟแด่พระเจ้า

3.6 พระเยซูอดอาหาร 40 วัน ในถิ่นทุรกันดาร ก่อนที่พระองค์จะไปทำพระราชกิจ

มธ.4:4 ฝ่ายพระองค์ตรัสตอบว่า “มีพระคัมภีร์เขียนไว้ว่า มนุษย์จะบำรุงชีวิตด้วยอาหารสิ่งเดียว

หามิได้ แต่บำรุงด้วยพระวจนะทุกคำ ซึ่งออกมาจากพระโอษฐ์ของพระเจ้า”

3.7 เปาโล ถืออดอาหารหลังจากรับเชื่อ

กจ.9:9 ตาท่านก็มืดมัวไปถึงสามวัน และท่านมิได้กินหรือดื่มอะไรเลย

3.8 โครเนลิอัส ถืออดอาหารอธิษฐาน

กจ.10:30 โครเนลิอัสจึงตอบว่า “สี่วันมาแล้วข้าพเจ้าได้อธิษฐานอยู่ในตึกของข้าพเจ้า ราวเวลานี้เอง คือบ่ายสามโมง มีคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าข้าพเจ้า สวมเสื้อมันระยับ

3.9 การเดินทางไปกรุงโลม เปาโลชวนนายร้อย พวกลูกเรืออดอธิษฐาน

กจ.27:33 เมื่อจวนรุ่งเช้า เปาโลจึงชวนคนทั้งปวงให้รับประทานอาหาร และกล่าวว่า “วันนี้เป็นวันที่สิบสี่ ที่ท่านทั้งหลายต้องเฝ้าคอยอยู่และอดอาหาร มิได้รับประทานอาหารอะไรตลอดมา

4 ท่าทีที่ผิดในการถืออดอาหารอธิษฐาน

4.1 ถืออดอาหารเพื่อโอ้อวด หรือต้องการให้ผู้อื่นสนใจ หรือใช้วัดระดับการเติบโตฝ่ายวิญญาณ

มธ.6:16-18 “เมื่อท่านถืออดอาหารอย่าทำหน้าเศร้าหมอง เหมือน คนหน้าซื่อใจคดด้วยเขาทำหน้าให้มอมแมม เพื่อจะให้คนเห็นว่า เขาถืออดอาหารเราบอกความจริงแก่ท่านว่า เขาได้บำเหน็จของเขาแล้ว ฝ่ายท่านเมื่ออดอาหาร จงล้างหน้าและเอาน้ำมันใส่ศีรษะ เพื่อคนจะได้ไม่รู้ว่าถืออดอาหาร แต่ให้ปรากฏแก่พระบิดาของท่านผู้ทรงสถิตในที่ลี้ลับ และพระบิดาของท่านผู้ทรงเห็นในที่ลี้ลับ จะทรงโปรดประทานบำเหน็จแก่ท่าน

ต้องมีแรงจูงใจที่ถูกต้อง การที่เข้าหาพระเจ้าอย่างถูกต้อง ต้องปฏิเสธตัวเองอย่างสิ้นเชิง ยอมกับพระเจ้า

4.2 ถืออดอาหารอธิษฐานเป็นธรรมเนียม

เป็นหน้าที่ไม่มีความจริงใจที่แสวงหาพระเจ้า ไม่ขึ้นถึงการอดอาหาร แต่แสดงถึงการจริงใจ ความเชื่อ

มก.11:24 เหตุฉะนั้นเราบอกท่านทั้งหลายว่า ขณะเมื่อท่านจะอธิษฐานพระเจ้าของสิ่งใด จงเชื่อว่าได้รับและท่านจะได้รับสิ่งนั้น

4.3 บ่นต่อว่า เมื่อถืออดอาหารอธิษฐานแล้ว พระเจ้าไม่ตอบ

เป็นท่าทีที่แสดงถึงความไม่ไว้วางจริง ถ้าเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง พระเจ้าจะไม่ฟังคำอธิษฐาน

อสย.58:3-4 “ทำไมข้าพระองค์ทั้งหลายได้อดอาหารและพระองค์มิได้ทอดพระเนตร ทำไม ข้าพระองค์ทั้งหลายได้ถ่อมตัวลง และพระองค์มิได้สนพระทัย” ดูเถิด ในวันที่เจ้าอดอาหารเจ้าทำตามใจของเจ้า และบีบบังคับคนงานของเจ้าทั้งหมด ดูเถิด เจ้าอดอาหารเพียงเพื่อวิวาทและต่อสู้ และเพื่อต่อยด้วยหมัดอธรรม และอดอาหารอย่างของเจ้าในวันนี้จะไม่กระทำให้เสียงของเจ้าได้ยินไปถึงที่สูง

รูปปั้นพระเยซูคริสต์ แห่ง นครรีโอเดจาเนโร

Christ the Redeemer ( statue ) รูปปั้นพระเยซูคริสต์ ตั้งอยู่บนยอดเขากอร์โกวาดู ( Corcovado Mountain ) ในนครรีโอเดจาเนโร ( Rio de Janeiro ) ประเทศบราซิล ( Brazil ) ได้รับการลงคะแนนเป็น 1 ใน 7 สิ่งมหัศจรรย์ของโลก ยุค ใหม่ และถือเป็นสัญญาลักษณ์ของนครรีโอเดจาเนโร และที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจของชาวคริสต์ในประเทศ บราซิลทั้งหมด ทั้งยังเป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมของเมือง

ข้อมูลเฉพาะ รูปปั้นพระเยซูคริสต์

---

• รูปปั้นสูง 30 เมตร
• กว้าง 38 เมตร ( วัดจากปลายแขนซ้าย ถึงปลายแขนขวา )
• มีน้ำหนัก 635 ตัน
• ตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของยอดเขากอร์โกวาดู ( Corcovado Mountain ) ที่ระดับความสูง 710 เมตร ในอุทยานแห่งชาติทิจูคา ( Tijuca Forest National Park ) ในตำแหน่งที่สามารถมองเห็น มหานครรีโอเดจาเนโร ( Rio de Janeiro ) ได้ทั้งหมด
• ถือเป็นรูปปั้นพระเยซูคริสต์ขนาด ใหญ่ที่สุดในโลก ที่ตั้งอยู่บนระดับความสูง 710 เมตร
• ก่อสร้างด้วยคอนกรีตเสริมเหล็ก หุ้มด้วยหินสบู่ ( Soapstone ) เนื่องจากมีความทนทานสูง และเหมาะต่อการใช้งาน
• การแกะสลักดำเนินการโดยช่างแกะชาวฝรั่งเศล นามว่า Paul Landowski
• ทีมงานออกแบบโครงสร้างนำโดยวิศวกรชื่อ Albert Caquot
• ผู้ออกแบบสถาปัตกรรม เป็นวิศวกรชาวบราซิล ชื่อว่า Heitor da Silva Costa
  

รูปซ้าย นาย Heitor da Silva Costa ผู้ออกแบบรูปปั้นพระเยซูคริสต์ กำลังนั่งดูโมเดลจำลองของเขา
รูปขวา คือแบบอีก 1 ทางเลือกที่ถูกเสนอแต่ไม่ได้รับการคัดเลือก

ประวัติ รูปปั้นพระเยซูคริสต์ แห่ง นครรีโอเดจาเนโร

---

• 1850 แนวความคิดในการก่อสร้างรูปปั้นขนาดใหญ่บนยอดเขากอร์โกวาดู เริ่มเมื่อช่วงกลางปี 1850 เมื่อหลวงพ่อ Pedro Maria ได้รับการสนับสนุนทางการเงินจาก เจ้าหญิง Isabel ให้ทำการก่อสร้างรูปปั้นทางศาสนาขนาดใหญ่ ทางเจ้าหญิงเองไม่ทรงเปิดกว้างในรู้แบบการก่อสร้าง แต่หลวงพ่อ Pedro Maria กลับคุ้นคิด หารูปแบบที่เหมาะสม ไม่ไ้ด้จนเวลาล่วงเลยมากว่า 39 ปี บราซิลเปลี่ยนการปกครองเป็นสาธารณรัฐในปี ค.ศ.1889
• 1921 จึงมีการเสนอ 2 โครงการการรูปปั้นขนาดยักษ์ ที่เป็นสัญญาลักษณะของเมือง โดยรูปแบบแรกเป็นรูปพระเยซูคริสต์ และมีโลกอยู่ในมือ และอีกรูปแบบเป็นรูปพระเยซูคริสต์กางแขน และรูปแบบหลังได้รับการรับเลือก
• 1922 เริ่มทำการก่อสร้าง การก่อสร้างใช้เวลา 9 ปี ตั้งแ่ต่ปี ค.ศ. 1922 ถึง 1931 wowboom
  

การก่อสร้างเส้นทางเดียวที่จะลำเลียงวัสดุก่อสร้าง และคนงานขึ้นสู่ยอดเขา โดยใช้รถไฟผ่าน ทางรถไฟ และปัจจุบัน ก็ยังคงใช้สำหรับขนส่งนักท่องเที่ยวขึ้นสู่ยอดเขา หรืออาจใช้เส้นทางรถยนต์ใช้เวลาเดินทางประมาณ 30 นาที แล้วต่อด้วยการเดินขึ้นบันไดอีก 222 ขั้น ปัจจุบันเปลี่ยนเป็นบัไดเลื่อนเรียบร้อยแล้ว


รูปภาพซ้าย ส่วนพระเศียรของรูปปั้นที่แกะสลักด้วยหินสบู่ ที่รอการติดตั้ง
รูปภาพขวา เป็นพระหัตถ์ซ้ายของรูปปั้น มีขนาดใหญ่โตมากเมื่อ เปรียญเทียบกับขนาดคนด้านข้าง

• 1931 รูปปั้นพระเยซูคริสต์ แห่ง นครรีโอเดจาเนโร เสร็จสมบูรณ์ และมีพิธีเปิดอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 12 ตุลาคม 1931 ใช้งบประมาณในการก่อสร้างทั้งสิ้น 8,750,000 บาท ( 250,000 เหรียญสหรัฐ )

รูปซ้าย เป็นรูปภ่ายเมื่อวันเปิดรูปปั้นพระเยซูคริสต์ แห่ง นครรีโอเดจาเนโร ใน วันที่ 12 ตุลาคม 1931
รูปขวา เป็นรูปภ่ายปัจจุบัน ปี 2009 ถึงเวลาจะผ่านไปกว่า 78 ปี ต่อความยิ่งใหญ่นั้นไม่เสื่อมคลาย

• 2006 ทางบราซิลจัดการณรงณ์ ให้ประชาชนชาวบราซิลช่วยกัน โหวต ให้ รูปปั้นพระเยซูคริสต์ แห่ง นครรีโอเดจาเนโร ได้เป็น 1 ใน 7 สิ่งมหัศจรรย์ของโลก มีผู้สนับสนุนมากมาย รวมทั้งของรางวัลเป็นจำนวนมาก และในวันที่ 7
• 2007 รูปปั้นพระเยซูคริสต์ แห่ง นครรีโอเดจาเนโร ได้รับเลือกเป็น 1 ใน 7 สิ่งมหัศจรรย์ของโลก ยุคใหม่ ในวันที่ 7 เดือน 7 ปี 2007 สมตามความตั้งใจของชาวบราซิล
• 2008 รูปปั้นพระเยซูคริสต์ แห่ง นครรีโอเดจาเนโร ถูกฟ้าฝ่าเมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2008 แต่รูปปั้นไม่ได้รับความเสียหายเนื่องจากหุ้มด้วยหินสบู่

รูปภาพเหตุการณ์ รูปปั้นพระเยซูคริสต์ ถูกฟ้าฝ่าเมื่อวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2008 จะสังเกตุเห็น สายฟ้า อย่างชัดเจนในภาพ


รูปกลุ่ม Greenpeace แอบขึ้นไปแขวนป้ายรณรงค์ ให้ทุกคนช่วยกันรักษาสิ่งแวดล้อม โดยมีข้อความว่า "อนาคตของโลกอยู่ในมือคุณ ( THE FUTURE OF PLANET IS IN YOUR HAND ) "


รูปนี้ สังเกตดีจะเห็นที่อกขวาของรูปปั้นมีจุดสีดำ จุดนั้นคือนักกระโดดร่มเสี่ยงตาย ที่กระโดดลงมา

ข้อมูลอ้างอิง รูปปั้นพระเยซูคริสต์ แห่ง นครรีโอเดจาเนโร